Ποιος δεν ονειρεύτηκε να πάει ερωτευμένος στο κάστρο της Μονεμβασιάς, να τριγυρίσει αυτόν τον υπέροχο παραδοσιακό οικισμό με το ταίρι του, να κολυμπήσει βουτώντας από το Πορτέλο, να πιεί καφεδάκια και ποτά μέσα στην ιστορία;

Όταν με κάλεσε η Νάνσυ με την Ηλέκτρα να φτιάξουμε το καφενείο στον παραδοσιακό ξενώνα Ρίτσου που αποτελεί μέρος του ξενοδοχείου Μαλβάζια δεν πίστευα στην τύχη μου.

Μάζεψα τα χρώματά μου, φόρτωσα το αμάξι μου και ευχαρίστησα για άλλη μια φορά την Annie Sloan μέσα μου που έφτιαξε αυτά τα υπέροχα υλικά και μου δίνει την ευκαιρία να βάφω σε τέτοια όμορφα μέρη.


Ο στόχος ήταν να ανακαινιστεί εσωτερικά το καφενείο Ρίτσου που θα σερβίρει τα πρωινά και αποτελεί ένα εξαιρετικό σημείο για να πιει κανείς κάτι ανεβαίνοντας από ή κατεβαίνοντας στο Πορτέλο.


Άπλωσα τα πορτάκια της κουζίνας λοιπόν και ξεκίνησα το βάψιμο στην αυλή.


Ένα ένα βάφτηκαν με Burgundy, κερώθηκαν, ξαναβάφτηκαν με Old Ochre την επομένη και τώρα στέκονται με τα πομολάκια τους έτοιμα να υποδεχτούν τον κόσμο.



Είναι όλα τόσο αρμονικά, οι γραμμές καθαρές, η πέτρα, τα χρώματα, που αποτελούν έμπνευση για λεπτές διακοσμητικές παρεμβάσεις. Έτσι φτιάξαμε και αυτή την παλιά ξύλινη γοργόνα που βρήκε την θέση της σ αυτόν τον μοναδικό χώρο και είναι μάλλον ευτυχής.


Υ.Γ. πέρασα τόσο όμορφα αυτό το τριήμερο και απ΄ ότι φαίνεται μετέδωσα την χαρά μου και στα κορίτσια αφού όσο εγώ έβαφα πορτάκια εκείνες έβαφαν ότι πήλινο βρέθηκε στο δρόμο τους με Annie Sloan Chalk Paint.


Όποιος πάει στο καφενείο ας πιει και μια λεμονίτα για μένα ε?


Μην φοβάστε τις αλλαγές

Έλσα Δ. Κοππάση

Ένα μικρό επιπλάκι πήρε σειρά για μεταμόρφωση.

Μεγαλώνοντας στα Γιάννενα σε ένα περιβάλλον που είχε πάντα στο προσκήνιο την επινόηση έξυπνων τεχνικών κατασκευής, κληρονόμησα από τον πατέρα μου την ανάγκη να δημιουργώ.

Ανακάλυψα πριν από κάποια χρόνια το "Chalk PaintTM της Annie Sloan" στην Αθήνα από το Woodpicker, γνώρισα την ίδια την Annie Sloan και κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Μεγάλωσα στην Αθήνα, σε ένα απ' αυτά τα σπίτια με το καρυδένιο σκρίνιο απ' άκρη σ' άκρη στο μεγάλο τοίχο,τη σκαλιστή λουστραρισμένη τραπεζαρία που "άνοιγε" μόνο τις γιορτές, ένα μικρό τραπεζάκι με το τηλέφωνο σε μια γωνιά - σετ με το τραπεζάκι του σαλονιού και, παρολο που με ξεκουράζει αυτή η εικόνα, πάντα θα ήθελα να τη χρωματίσω λιγάκι!

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με παλιά έπιπλα. Η σχέση με τον πατέρα μου ήταν η κυριακάτικη βόλτα στο Μοναστηράκι , στα παλιατζίδικα της Αθήνας. Οι δυο μας. Με έκανε να νιώθω σπουδαία. Με ρώταγε. Σ αρέσει αυτό, να το πάρουμε? Έτσι τα έπιπλα , οι αντίκες , τα όμορφα πράγματα έγιναν μέρος της ταυτότητας μου. Άσε που πάντα υπάρχει στα παζάρια κάτι από την μαγεία του χαμένου θησαυρού.